Archiwum kategorii Rejon Majowe

Wigilia zesłania Ducha Świętego w rejonie Majowe.

Uroczyste oczekiwanie rozpoczęliśmy Eucharystią w parafii Opatrzności Bożej na osiedlu Majowym. Brały w niej udział wspólnota DK z rejonu Słoneczne, Odnowa w Duchu Świętym i Róża Różańcowa. Modliliśmy się w intencji wszystkich wspólnot, podobnie jak uczniowie w Wieczerniku zebrani po Wniebowstąpieniu Pana Jezusa, Maryja, Matka Chrystusa oraz ci, którzy stanowili w Jerozolimie pierwszy zalążek wspólnoty chrześcijańskiej.

Po mszy świętej czuwanie modlitewne przeplatane pięknym śpiewem Dawida wraz z dziećmi Anią i Piotrkiem, umocniło w nas wszystkich Ducha Jedności. Wraz z świętym Janem Pawłem II rozważaliśmy tajemnicę Ducha Świętego uwielbiając Trzecią Osobę Trójcy Świętej.

Ksiądz Tadeusz Szponar pięknie wprowadził nas w rozważanie tajemnicy różańca świętego.Wraz z Maryją modliliśmy się i błagaliśmy Jej Syna o dar Ducha Świętego. Ona jest zawsze z nami jako troskliwa Matka, która nie może oprzeć się prośbom swoich dzieci.

Rozważaliśmy tajemnicę Zesłania Ducha Świętego. Prosiliśmy Go, aby przychodził do naszych serc, czynił w nas swój pokój, miłość i radość.

Przyzywaliśmy Ducha Świętego prosząc:
O Duchu Św. Dawco daru mądrości, oświecaj mnie.
O Duchu Św. Dawco daru rozumu, pouczaj mnie.
O Duchu Św. Dawco daru rady, kieruj mną.
O Duchu Św. Dawco daru mocy, umacniaj mnie.
O Duchu Św. Dawco daru umiejętności, rozpraszaj moją nieświadomość.
O Duchu Św. Dawco daru bojaźni Bożej, oswobodź mnie od wszelkiego grzechu.
O Duchu Św. Dawco pokoju, obdarz mnie pokojem.

Błagam Cię, Duchu Święty Boże, udziel mi mocy, abym w każdej chwili mego życia kierował się dobrocią i życzliwością, słodyczą i wiernością, cierpliwością i miłością, radością i wyrozumiałością.

Modliliśmy się także o odnowienie poszczególnych darów, podchodząc kolejno do ołtarza, w zależności od tego dla kogo ten dar jest najważniejszy, dodawaliśmy kadzidło do kadzielnicy.

Wołaliśmy do Ducha Świętego prosząc za Ojcem Świętym, Janem Pawłem II słowami zapisanymi na rok przed jego śmiercią.Na koniec uwielbialiśmy Ducha Świętego, zebrani w Jedności ze wszystkimi wspólnotami wokół ołtarza:

Przyjdź, Duchu czcigodny i wszechmocny,
któryś uczynił wszystko.
Wszystko trzymasz w swej ręce,
Ty, który jesteś ponad wszelką mądrość i moc.
Nikt nie może Cię opisać ani pojąć, ani zgłębić.
Ty doskonalisz całe stworzenie aż do dna jego istoty.
Ty jesteś nieodłączny od każdej rzeczy aż do dna jej siły.

Bóg zapłać za ten czas! Kasia i Arek.

Fotorelacja

Piąty grudnia 2020 r. Kościół pw. Opatrzności Bożej na osiedlu Majowe. W kościele sporo osób, dużo znajomych twarzy ze wspólnoty DK ale są i inne osoby. Dochodzi godzina 15. Gospodarz, ks. prałat Tadeusz wita wszystkich przybyłych „w tę pierwszą sobotę miesiąca – czas Adwentu, gdy pragniemy zawierzyć wszystkie nasze sprawy Niepokalanej, naszej najlepszej Matce, nasze comiesięczne spotkanie KWC oraz Adwentowy Dzień Skupienia dzisiaj przeżywamy wraz ze wspólnotą AA i wspólnotą DK…”
Jeszcze ks. Tadeusz przedstawia program i pozdrawia tych, co łączą się z nami duchowo poprzez transmisje internetowe (oczywiście z machaniem ręką w stronę kamer). Wita nas także Arek w imieniu swoim i Kasi (niestety Kasia na izolacji – ale tylko do Mikołaja).
– „Oto jestem, wyciągam ręce swe, oto jestem przyjdź do mnie, oto jestem otwieram serce me, we mnie ukojenie znajdzie dusza Twa…” – śpiewa Małgosia (gra także na gitarze) i Stanisław ze wspólnoty AA, rozpoczynając prowadzoną przez ks. Artura koronkę do Miłosierdzia Bożego.
Nachodzi mnie refleksja, bo jestem dzisiaj tu, w Twoim Domu Panie, chociaż tłumy „przewalają” się przez galerie handlowe, markety i całą siec handlową. Ludzi ogarnął amok zakupów – a może to odreagowanie na wcześniej zamknięte galerie?, a może to jutrzejszy Mikołaj? a może to już tradycja spędzania wolnego od pracy dnia? I tu przypominają mi się słowa ks. Artura – „cóż z tego że ręce masz pełne (zakupów), skoro serce twe jest puste”.
Koronka przeplatana jest pieśniami w wykonaniu ww. Duetu, lecz najbardziej poruszają mnie słowa przysięgi małżeńskiej wypowiadane przez ks. Artura w czasie śpiewu „Ubi caritas et amor… Tam, gdzie miłość jest…) A jaka jest Twoja miłość…? – pyta ks. Artur – „do żony, męża, sióstr i braci, do tych co Ciebie skrzywdzili? Kończy cytatem św. Pawła „… miłość wszystko zrozumie, miłość nigdy nie ustaje”.
Po adoracji Najświętszego Sakramentu, krótka konferencja ks. Tadeusza poprzedzona fragmentem z listu do Rzymian. „W tym dniu skupienia Adwentu 2020 chcemy zatrzymać się na naszym rozumieniu wiary” – to motyw przewodni konferencji – „bo wiara bez uczynków jest martwa.” Następnie omawia różne postawy chrześcijanina, uświadamiając nam, że trzeba pełnego zaangażowania, by wzrastać w świętości. Kończy podkreślając, że „… najważniejsza jest miłość – bo Bóg tak umiłował świat, że Syna Swego Jednorodzonego dał, by każdy kto w niego wierzy nie zginął ale miał życie wieczne.”
Krótka modlitwa i błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem kończy pierwszą część naszego spotkania. Patrzę na zegarek – jest prawie 16. Nie chce mi się wierzyć, że tak szybko minęła ta pierwsza część i prawdę mówiąc czuję niedosyt – za mało czasu na adorację własną.
Rozpoczyna się Msza św. Koncelebrowana, podczas której ks. Dariusz modli się w intencji Ani Kowalewskiej w rocznicę jej urodzin. W homilii ks. Tadeusz powtarza, że przywołał nas dziś tu Pan Jezus i jesteśmy tu pomimo wielu pokus i przeciwności. Bo czas pandemii sprawił, że wielu się bardzo zagubiło. Kończy mówiąc „… jesteście wybrani, i ta świadomość niech sprawi, byście szli i głosili, że bliskie jest Królestwo Niebieskie”.
Po Mszy Św. mamy jeszcze zaproszenie do nietypowego dzielenia się opłatkiem – każdy sam bierze z koszyka mały kawałek opłatka.
Nietypowe to spotkanie w okresie pandemii, z „okrojonym” programem, w odległości wymuszonej dystansem, w maseczkach na twarzy, ale ci co przyszli chyba nie wyobrażali sobie, żeby dzisiejszego dnia nie przeżyć razem ze wspólnotą. Poczuliśmy, że osoby ze wspólnoty AA są nam bliskie, a ich śpiew (zwłaszcza „Santa Maria” na zakończenie) wzbogacił nasze spotkanie.
Sytuacja sprawiła, że nie było tradycyjnego spotkania agapowego, zabrakło bezpośrednich towarzyskich rozmów, nie odśpiewaliśmy Ani „ Sto lat”, ale uświadomiliśmy sobie (może niektórzy po raz n-ty), że jesteśmy wspólnotą, że jesteśmy wybrani i co jest naszym najważniejszym celem.
Mimo tego, że w naszej wspólnocie równi służą równym, podziękowania dla wszystkich zaangażowanych w organizację tego spotkania, a w szczególności dla Kasi i Arka.
Szczęść Boże!

M.M. Sienkiewicz

kilka zdjęć