Fragmenty dokumentu: „Diakonia miejscem formacji i posługi w Ruchu Światło-Życie i poprzez Ruch Światło-Życie”

Rezultatem formacji podstawowej członków Ruchu Światło – Życie jest świadomość odpowiedzialności za sprawy Kościoła i świata, która wyraża się w podejmowaniu służby na rzecz Ruchu i wspólnot lokalnych.

W Ruchu Światło-Życie słowem „diakonia” określa się:

  1. postawę służby, będącą najpełniejszym sposobem realizacji swojego człowieczeństwa (określana jest ona mianem „posiadania siebie w dawaniu siebie”, które to określenie zaczerpnięto ze stwierdzenia Konstytucji duszpasterskiej o Kościele w świecie współczesnym: człowiek (…) nie może odnaleźć się w pełni ina­czej jak tylko poprzez bezinteresowny dar z siebie samego – KDK 24),
  2. wszelką posługę, podejmowaną przez jego członków (od diako­nii moderacji po diakonię gospodarczą czy porządkową),
  3. osoby, które taką służbę podejmują – bądź to na sposób stały, bądź też chwilowo, w celu zrealizowania konkretnych zadań.

Osobowym wzorem diakonii, realizowanej jako całkowite oddanie Chrystusowi, jest dla członków Ruchu Niepokalana Matka Kościoła.

Cały Ruch Światło-Życie jest powołany do tego, by pełnić diako­nię na rzecz Kościoła i świata.

Diakonie są narzędziami, poprzez które Ruch może realizować to powołanie.

Podstawowym zadaniem każdej diakonii jest więc silne zaangażowanie w życie Ruchu i codzienna, praktyczna obecność w tym życiu. Wówczas posługa diakonii będzie w naturalny sposób docierać do wspólnot Ruchu, a środowiska Ruchu będą pierwszymi, które diakonia będzie angażować w podejmowane inicjatywy i działania.

Ze względu na rodzaje podejmowanych zadań możemy diakonie Ruchu podzielić na następujące grupy:

  • Diakonie specjalistyczne.

Służą one realizacji zadań Ruchu w poszczególnych dziedzinach jego działalności.

Są one skierowane zarówno na zewnątrz, jak i do wewnątrz Ru­chu.

Na zewnątrz, gdyż ich celem jest podejmowanie posługi wobec Kościoła i świata.

Do wewnątrz, gdyż do podejmowania tej posługi każda diakonia ma angażować Ruch, otwierać jego wspólnoty i członków na swoją dziedzinę, formować w tej sfe­rze.

Na obecnym etapie rozwoju Ruchu diakonie: ewangelizacji, modlitwy, wyzwolenia, życia, liturgii, komunikowania społecz­nego istnieją na szczeblu centralnym, w większości diecezji, funkcjonują również w niektórych rejonach i wspólnotach parafialnych.

  • Diakonie służące budowaniu i funkcjonowaniu Ruchu.

Można podzielić je na dwie grupy:

  1. Diakonie formacyjne – ich zadaniem jest organizowanie i prowadzenie formacji w Ruchu. Są to:

a) diakonia oaz rekolekcyjnych odpowiedzialna za organiza­cję oaz;

b) diakonia deuterokatechumenatu odpowiedzialna za prowadzenie formacji katechumenalnej we wspólnotach Ruchu, diakonię tę pełnią między innymi animatorzy grup formacyjnych;

c) diakonia Domowego Kościoła w zakresie, w jakim jest odpowiedzialna za formację zarówno rekolekcyjną, jak i formację w ciągu roku w gałęzi rodzinnej Ruchu, diako­nię tę pełnią między innymi pary animatorskie kręgów rodzin;

d) diakonia formacji diakonii odpowiedzialna za formację animatorów i ogólną formację diakonii w Ruchu, Dni Wspólnoty Diakonii Diecezjalnych, prowadzenie Oazy Rekolekcyjnej Diakonii;

  1. Diakonie służebne wobec Ruchu – ich zadaniem jest zapewnienie sprawnego funkcjonowania Ruchu.

Są to diakonie: jedności, słowa, świadectwa, środków material­nych (rada ekonomiczna), Domowego Kościoła (w zakresie w którym zajmuje się pełnieniem posługi moderacji) i inne wspomagające moderatora.

Każdy członek Ru­chu, który przeżył formację podstawową (lub jest w Ruchu już kilka lat), powinien umieć odpowiedzieć na pytanie, jaką diakonię podej­muje. Należy zatem podkreślać w formacji ważność odkrywania powołania, szczególnego wezwania każdego z członków Ruchu do posługiwania zgodnie z posiadanymi uzdolnieniami. Podejmowanie diakonii powinno poprzedzać rozeznanie, jak pogodzić ją z obowiązkami stanu.

Fundamentalną rolę w podjęciu diakonii pełni Oaza Rekolekcyjna Diakonii.

Zadaniem ORD jest ukazanie uczestnikom całościowej wizji i syntezy Ruchu Światło-Życie w celu wezwania ich do świadomej akceptacji programu Ruchu i oddania się w nim na służbę, stosownie do swoich możliwości

(ks. Franciszek Blachnicki, Podręcznik ORD).

Pełnienie diakonii nie może się ograniczać jedynie do podejmowa­nia działań. Diakonia jest również miejscem formacji. Formacja podejmowana w diakonii to formacja specjalistyczna i doktrynalna związana z kierunkiem posługi. Członkowie diakonii w ramach swojej formacji diakonijnej poznają naukę katolicką dotyczącą zakresu dzia­łań diakonii (między innymi studiując dokumenty kościelne) oraz odbywają specjalistyczne szkolenie przygotowujące ich do pełnienia posługi. Przygotowanie specjalistycznej formacji jest zadaniem diako­nii centralnej.