Świadectwo z rejonu Niebuszewo

Wielkopostny Dzień Wspólnoty rejonu Niebuszewo 11.03.2023 r.

Dobrze, że są takie dni w roku, gdy zatrzymujemy się na chwilę. Każdego dnia wykonujemy czynności, które uważamy, że należy, trzeba, musimy, albo powinniśmy wykonać. Patrzymy w ten sposób na nasze obowiązki stanu, obowiązki wynikające ze stanowiska pracy, z dobrego wychowania, jak również posługi, które pełnimy w Ruchu. Sobotnie spotkanie stworzyło okazję do refleksji nad tym na ile muszę, a na ile chcę żyć i działać z nadzieją przyjmując każdy trud dnia codziennego.

W pierwszej kolejności posłuchaliśmy konferencji ks. Daniela, podczas której wskazał etapy dojrzewania w wierze. Opowiedział on jak życie Słowem Bożym prowadzi do modlitwy, która staje się naszym oddechem. Dalej jak modlitwa prowadzi nas do przemiany, która rodzi potrzebę życia w wierze, życia sakramentami. Tym samym nasze życie staje się świadectwem dla innych, a w nas utwierdza się przekonanie, że jesteśmy dziećmi Króla, zaś „królować znaczy służyć”. Mocne było porównanie ogrodnika, który oczyszcza ogród z chwastów, ale nic na nim nie sadzi do naszego życia sakramentami i nie korzystania z darów Ducha Świętego. Na drodze formacji mamy odkryć nasze zdolności, aby służyć wspólnocie.

Podczas spotkań w grupach dzieliliśmy się tym, że słuchając innych dostrzegamy różne potrzeby człowieka. Obecność w grupie daje zaplecze, wsparcie w trudnych chwilach. Uczymy się otwartości na innych, wzmacniamy swoją wiarę przebywając razem i dzieląc się swoimi doświadczeniami. W modlitwie, oddając dzień Bogu, łatwiej udźwignąć sytuacje, które mają miejsce. Bóg nas prowadzi. Ważne, aby być z Nim i słuchać Jego natchnień. Przy podjęciu posługi dostajemy światło, które nas uzdalnia. Nie tyle poznajemy swoje uzdolnienia, co zostajemy uzdolnieni. Mówiliśmy również o tym, jak uczestnictwo w rekolekcjach wpłynęło na nasze służenie np. jako ministrant, lektor, czy wstąpienie do KWC. Zauważyliśmy, że np. służenie przy ołtarzu rodzi potrzebę poszerzania wiedzy, które może mieć miejsce w formacji diakonijnej (np. diakonii liturgicznej). Modlitwa za siebie wzajemnie, która w sposób naturalny towarzyszy nam w kręgach, jest również formą służenia, którą możemy dzielić się w diakonii modlitwy.

Adoracja Najświętszego Sakramentu i Namiot Spotkania również skłaniało nas do odkrywania, że „Kto dotrze do pełni Prawa, Prawa wolności, i w nim wytrwa, stając się nie słuchaczem, który zapomina, lecz wykonawcą czynu, ten będzie błogosławiony w swoim działaniu.” (Jk 1, 25). Eucharystia umocniła nas na drodze odkrywania swoich uzdolnień, zaś agapa (obfita w pyszne sałatki) była optymistycznym zakończeniem dnia wspólnoty.

Za Eucharystię, spowiedź świętą, wszystkie modlitwy, spotkania, rozmowy w czasie WDW Chwała Panu!