Archiwum kategorii Świadectwa

Świadectwa małżeństw przeżywających Oazę Nowego Życia I stopnia w Mrzeżynie w dniach 20.07-05.08.2021 roku.
Poniżej świadectw link do galerii zdjęć z tych rekolekcji.

Świadectwo Marzeny i Michała

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus,

Tegoroczne rekolekcje ONŻ I były naszymi pierwszymi odkąd przystąpiliśmy do Domowego Kościoła. Od osób będących w DK kilkukrotnie słyszeliśmy, że bardzo brakuje im rekolekcji, na które często wyjeżdżali rokrocznie, a ze względu na obostrzenia było to niemożliwe w poprzednim roku. Skłoniło nas to do refleksji i przemyśleń – skoro komuś tak brakuje jednego roku bez rekolekcji, to cóż takiego wspaniałego musi się dziać na nich i czy nie powinno nas to mobilizować, by w nich uczestniczyć – tych, którzy do tej pory na żadnych rekolekcjach Domowego Kościoła nie byli, a chcą wzrastać w wierze i w tej formacji?
Spowodowało to, że zaczęliśmy szukać i dowiadywać się o rekolekcjach. Nasza dobra przyjaciółka, dzięki której świadectwie dołączyliśmy do Domowego Kościoła, poleciła nam jeden z ośrodków – Mrzeżyno. Wydawał się on idealnym wyborem, szczególnie ze względu na trójkę naszych małych dzieci.
I tak się złożyło, że w polecanym ośrodku rekolekcje ONŻ I zostały zaplanowane na ten rok.

Pomimo faktu, że bardzo szybko wysłaliśmy zgłoszenie, trafiliśmy na listę rezerwową. Wyjazd na parę miesięcy stanął pod znakiem zapytania – niemniej jednak zgodnie z radą naszych bliskich nie zrażaliśmy się i wszystko planowaliśmy tak, jakbyśmy mieli jechać. Tym bardziej, że miał to być nasz swoisty prezent z okazji dziesiątej rocznicy ślubu. Ostatecznie na krótko przed rekolekcjami miejsce się zwolniło, w czym upatrywaliśmy ingerencję Bożą i z czego również bardzo się ucieszyliśmy.
Radość na rekolekcje, ale również na pierwszy od 10 lat normalny urlop wypoczynkowy.
Takie było też nasze oczekiwanie z jakim jechaliśmy na rekolekcje – wzrosnąć w sferze duchowej, ale również połączyć przyjemne z pożytecznym i trochę odpocząć. Warto dodać, że nie znaliśmy wtedy jeszcze planu typowego dnia rekolekcji i było to dla nas całkowicie nowe doświadczenie.
U progu rekolekcji, pierwszego dnia, ksiądz Piotr zweryfikował nasze oczekiwania słowami rady: „Nie oczekujcie podczas tych rekolekcji (…), dajcie się prowadzić Panu Bogu”, szczególnie gdy zapoznaliśmy się z ambitnym planem dnia rekolekcji, zweryfikowaliśmy nasze oczekiwania z uśmiechem na ustach. Tak więc fizycznego wypoczynku już nie oczekiwaliśmy, czekaliśmy na to, co Pan Bóg lepszego dla nas zaplanował w czasie tych rekolekcji.

Z dnia na dzień wspaniała modlitwa jutrznią, uczestnictwo w codziennej Eucharystii, bogate treścią konferencje, osobiste świadectwa, jakże cenny czas osobistego spotkania z Bogiem podczas Namiotu Spotkania z wyciszeniem i skupieniem możliwym dzięki wspaniałej diakoni wychowawczej na naszych rekolekcjach, której powierzaliśmy nasze dzieci, cudowna, wspólna modlitwa wstawiennicza przed Najświętszym Sakramentem, przejmująca droga krzyżowa, którą głęboko przeżyliśmy oraz wspólnie spędzony czas ze wszystkimi uczestnikami rekolekcji zaowocowały na różne sposoby.

Jednym z owoców z pewnością jest nasza przemiana wewnętrzna. Czas rekolekcji bywał też czasem próby i zdarzyło się również nieporozumienie, które zamiast pogłębiać, postanowiliśmy oddać Panu Bogu w kaplicy przed Najświętszym Sakramentem. Modlitwa oraz refleksja „dlaczego akurat tak reaguję?” skierowały nas na drogę pojednania. Przykład wydaje się banalny, jednak na myśl przychodzi sentencja świętego Ignacego Loyoli – „Jest bardzo wartościowe przeszkodzić nawet tylko jednemu grzechowi, choćby za cenę wszystkich trudów i trosk tego życia.”

Równie ważnym wydarzeniem dla nas związanym z rekolekcjami jest przystąpienie w roli stałych członków do Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Chociaż samą decyzję podjęliśmy na chwilę przed faktem, dojrzewała ona w nas od dłuższego czasu. Kluczowe były postawy innych osób, które dzieliły się swoimi doświadczeniami związanymi z dziełem Krucjaty, jak również wcześniejsze doświadczenia jako kandydata. Istotnym okazały się słowa jednego ze świadectw odnośnie rodzaju członkostwa: „Dlaczego miałbym ograniczać swoją miłość Panu Bogu?”, dlaczego tylko na rok podejmować tę decyzję skoro można bez limitu czasowego..?
Te retoryczne pytania domagały się stale odpowiedzi.
Z tych powodów zapragnęliśmy oddać razem Panu Bogu coś w całości, Bogu który miłości nigdy nie ogranicza, tylko daje w obfitości.
Tego samego dnia wieczorem, podczas chwili studium Pisma Świętego, natrafiliśmy na wezwanie świętego Pawła do trzeźwości (1 Tes 5,6) które nas utwierdziło w słuszności przystąpienia do tego dzieła miłosierdzia.

Chwała Panu.

Marzena i Michał

Świadectwo Agnieszki i Tomka

W dniach 20.07-05.08.2021 uczestniczyliśmy w rekolekcjach Oazy Rodzin I stopnia w Mrzeżynie. Chociaż już od kilku lat jesteśmy częścią wspólnoty Domowego Kościoła, były to pierwsze rekolekcje w naszym życiu. Jak dotąd każdego roku znajdowaliśmy powód, aby odroczyć udział w rekolekcjach. A to dzieci za duże, by można je było zabrać ze sobą, a jednocześnie za małe, by zostawić je w wakacje bez opieki, a to trudny czas pandemii, a to… chyba jednak przede wszystkim pojawiające się gdzieś z tyłu głowy obawy i wątpliwości – czy jesteśmy gotowi ponieść tego rodzaju wysiłek?

W końcu go ponieśliśmy i cieszymy się bardzo, że z Bożą pomocą nam się to udało. Nie ma co ukrywać – nie był to czas wypoczynku w takiej formule, w jakiej zwykliśmy go dotąd praktykować podczas wakacji. Więcej nawet – nasza cielesność zdawała się być dzień za dniem delikatnie krzyżowana za sprawą napiętego harmonogramu zajęć i wysiłku związanego z pełnieniem dyżurów, który przy niższej liczbie małżeństw okazał się pewnym wyzwaniem. To jednak paradoksalnie pozwoliło lepiej przeżyć te rekolekcje – zgodnie z ich przesłaniem droga, którą mamy podążać ku Bogu, to droga ciągłej rezygnacji z człowieka cielesnego na rzecz człowieka duchowego.

I właśnie pod względem duchowym były to najwspanialsze wakacje w naszym życiu. Przez piętnaście dni, którym rytm nadawały kolejne tajemnice różańca świętego, doświadczaliśmy bliskości Pana Jezusa, jakiej dotąd nie znaliśmy. Spotykaliśmy Go w codziennej Eucharystii i w codziennym adorowaniu Najświętszego Sakramentu. Urzekło nas piękno wspólnej modlitwy porannej (Jutrzni) oraz nieoceniona wartość wspólnego dzielenia się rozumieniem słów Ewangelii. Rozwijaliśmy swą duchowość wsłuchując się w głębokie, poruszające słowa codziennych homilii, oraz biorąc udział w wykładach o istocie i sposobach modlitwy. Dzięki zajęciom w ramach tzw. „Szkoły życia” mieliśmy okazję poznać historię i charyzmaty Ruchu Światło-Życie. Zajęcia te pomogły nam m.in. uświadomić sobie, jak ważne jest wypełnianie zobowiązań Domowego Kościoła. Jednak to ich codzienne praktykowanie w trakcie trwania rekolekcji przekonało nas, jak piękny i istotny jest to aspekt naszej drogi w ramach wspólnoty Domowego Kościoła. Pomogło nam to postrzegać zobowiązania nie tyle jako obowiązek, co jako wspaniały dar i łaskę.

Co również niezwykle ważne, nasze doświadczenia mogliśmy dzielić z innymi małżeństwami, z którymi wspólnie podążaliśmy przez kolejne dni rekolekcji. Spędziliśmy czas wśród ludzi radosnych, życzliwych, których często niełatwe drogi życia okazywały się tak podobne do naszych osobistych doświadczeń. Dziękujemy Panu Bogu za tę wspólnotę, powierzając ją Bogu w codziennej modlitwie małżeńskiej.

Co szczególnie nas cieszy, jednym z owoców rekolekcji było wstąpienie wraz z naszym synem, który na rekolekcjach pełnił posługę w diakonii wychowawczej, do Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Ofiarowanie na ołtarzu deklaracji przystąpienia do KWC okazało się niezwykle wzruszającym przeżyciem, zwłaszcza gdy zauważyliśmy, jak wiele osób wspólnoty Domowego Kościoła już wcześniej ofiarowało dar abstynencji od alkoholu w intencji tych wszystkich, którzy ulegli zniewoleniu nałogiem alkoholizmu.

Agnieszka i Tomek

Świadectwo Asi i Arka

W Domowym Kościele jesteśmy od 4 lat. Do Mrzeżyna na rekolekcje ONŻ I stopnia przyjechaliśmy pełni niepewności, pytań, a równocześnie z nadzieją, że dla naszego ducha będzie to piękny czas, istne „Spa”. Codzienne Jutrznie, Eucharystia, Szkoła Życia, Szkoła Modlitwy napełniały nas pokojem, którego tak bardzo potrzebowaliśmy. W świetle słów ks. Blachnickiego „daru z siebie” mijały nam dni.

Był czas na wszystko: na modlitwę, czas dla rodziny, codzienne dyżury oraz wieczorne pogawędki. Zacieśniały się więzi między uczestnikami, czuliśmy mocno ducha wspólnoty. Największą radością dla nas, rodziców jedenastolatki i ośmiolatka, były uśmiech i radość wypisane na twarzach naszych dzieci.

Słowo Boże owocowało w całej naszej rodzinie.

Co pozostało oprócz zdjęć i wspomnień? Dar ponownego odkrycia, jak ważnym elementem życia chrześcijanina jest Eucharystia, życie w świetle Słowa Bożego. Teraz często, a może nawet co dzień, czytamy nasze zapiski rekolekcyjne. Karmimy się nimi. Pomagają nam one w inny sposób patrzeć na to, co nas spotyka w życiu.

Chwała Panu!

Asia i Arek

Galeria zdjęć

Autor zdjęć: D. Jaczewski

Świadectwa dwóch małżeństw przeżywających Oazę Rekolekcyjną Animatorów Rodzin II stopnia w Mrzeżynie w dniach 26.06-30.06.2021 roku.

Świadectwo Kornela

Rekolekcje ORAR II roku Pańskiego 2021 to było przeżycie !!!

Dzięki temu przeżyciu wiem:
– jak ważna jest droga, droga Ruchu, którą idę, którą Kościół Boży zaleca jako drogę zbawienia,
– jakie błędy popełniałem jako animator, bym mógł teraz służyć wsparciem w moim kręgu,
– jak wygląda krąg, który działa? (trudno wybrać animatorów, skoro wszyscy posługują :-) )

Nawet krótkie rekolekcje odświeżają czym jest „żyć” w DK, a nie tylko „być” w DK (i w Ruchu Światło – Życie).
Smakiem Oaz jest Najświętszy Sakrament, który daje wytchnienie, podnosi z upadku i pozwala dziękować za dobro!
Bezcenny jest widok innych na tej drodze, z ich radościami i upadkami, widok który napomina i umacnia do działania!!!

Kornel

Świadectwo Anety

Nie usłyszałam tu nic, co byłoby nowe, ale usłyszałam wszystko to, o czym zapomniałam lub nie chciałam pamiętać.
Jestem wybrana i wezwana do służby.
Do dawania siebie innym.
Miałam wrażenie, jakby Jezus wziął mnie za rękę i mówił: „Ja będę działał, a ty mi w tym pomożesz. Idź i nie bój się więcej”.
Z dużym zaufaniem, całkowitym oddaniem się w Jego ręce, podejmuję się zadania bycia animatorem w kolejnym roku formacyjnym. Już nie ja – ale On będzie działał, a ja chcę być tylko narzędziem w Jego ręku. To daje mi ogromny pokój w sercu.
Podczas tych rekolekcji Pan Bóg pokazał mi jak bardzo Domowy Kościół jest moim miejscem do wzrastania w wierze wspólnie z mężem. Ostatnio chyba trochę o tym zapomniałam – możliwe, że z powodu długiej (3 letniej) przerwy w rekolekcjach.
Już w pierwszych dniach zobaczyłam ile jest we mnie mojego ego, sprzeczności i braku poukładania. Najpierw mówiłam na spotkaniu o tym jak ważne jest posłuszeństwo i kroczenie drogą według zasad DK, a dosłownie kilka minut później próbowałam udowodnić, że pewne zasady można nagiąć/zmienić/dopasować.
To bardzo mi utkwiło w pamięci, bo zobaczyłam jak łatwo jest zejść z drogi, którą się przecież chce iść. Jak łatwo jest mówić „wierzę, ale…”, „jestem w DK, ale… „. Zrozumiałam, że zasady i zobowiązania nie są przeciwko mnie ale są dla mnie. Mają mi służyć i pomagać w drodze ku doskonałości chrześcijańskiej, którą jest czysta Miłość Agape. Niby to oczywiste, ale na tych rekolekcjach odkryłam to jakby na nowo.
Ponownie usłyszałam też głos Pana w Namiocie Spotkania. Zrozumiałam, że Namiot Spotkania nie może być w biegu, z zegarkiem w ręku, bez wyciszenia oraz zwrócenia się do Ducha Świętego i Boga Ojca. Kiedy nie przygotowuję się do tego spotkania odpowiednio, to moje nieuporządkowanie sprawia, że Bóg nie ma jak do mnie przemówić. Przypomniałam sobie, że czytanie fragmentu Pisma Świętego w Namiocie Spotkania nie jest na 1, a dopiero na 6 miejscu. Za pokój, który jest w moim sercu, głos Pana, który mówi do mnie w Namiocie Spotkania i zapał do pracy nad sobą Chwała Panu.
Aneta Pieczyńska

Autorzy zdjęć: A. Pieczyńska, B. Wróbel, K. Babicki, G. Lica.

Na rekolekcje dla par rejonowych czekaliśmy z niecierpliwością. W tym roku Pan powołał nas do służby, a w nas było wciąż wiele wątpliwości – jak nasze obowiązki połączyć z życiem rodzinnym, pracą. Jeszcze przed wyjazdem powierzyliśmy naszą posługę św. Józefowi na pielgrzymce DK w Kaliszu. Przyjeżdżając do Rościnna Pan od razu dał nam poznać, że to jest ta droga.
Wymiana doświadczeń z innymi parami, rozmowy z parą filialną Gosią i Tomkiem Kasprowiczami, ks. moderatorem diecezjalnym Piotrem Listwoniem umocniła nas i upewniła, że jesteśmy na dobrej drodze i że nie jesteśmy sami. W czasie Namiotu Spotkania najbardziej poruszyły nas słowa ,,Nie wyście mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili (J15,16).
Odebraliśmy te słowa bardzo osobiście, skierowane wprost do nas. Dlaczego wybrał nas? Tego nie wiemy. Mimo, iż mamy swoje braki, słabości i ograniczenia Pan wybrał nas takimi jakimi nas chce, jakimi jesteśmy. On nas będzie prowadził tam gdzie On chce, jeśli mu zaufamy. Zrozumieliśmy też na tych rekolekcjach, że powinniśmy być dla braci umocnieniem nie tylko w duchu odpowiedzialności, ale przede wszystkim w duchu miłości.

Każdego dnia powierzamy Panu naszą posługę. Powierzamy mu wszystkie kręgi, wszystkie małżeństwa z rejonu. Każdego dnia Pan obdarza nas radością. Radość ta pogłębia się gdy jesteśmy we wspólnocie DK. Jakże pięknie wpisują się w te nasze przeżycia słowa z piosenki roku OŻK 2014:
,,Gdy otwierasz się na łaskę, która płynie ze spotkania, tego ci nie zabierze nikt (…) Wstań i idź! Pan cię wzywa, Jego miłość przynagla wciąż.(…). Głoś i czyń! Lęk swój odrzuć. Źródło tryska – zanurz się w Nim. Nie ustawaj, żyj w nadziei – Dobro mnożysz, gdy dzielisz je. Niech świat cały pozna radość, w której trwasz, radość przemienionych serc”.

Kasia i Arek Bieleninik, para rejonowa rejonu Majowe

Na początku musimy zaznaczyć, że jeszcze rok temu w ogóle nie myśleliśmy o rekolekcjach. Wszędzie daleko, 15 dni za długo, nie da się. Ale w maju poczuliśmy moc i mimo braku miejsc, zgłosiliśmy się na rekolekcje do Mrzeżyna (bo blisko). I udało się. Zwolniło się miejsce i pojechaliśmy. Dla nas był to przede wszystkim czas budowania i pogłębiania relacji z Bogiem, relacji w naszym małżeństwie i w rodzinie oraz relacji z innymi ludźmi. Relacje są jedną z tych nielicznych „rzeczy”, które zabierzemy na tamten świat, więc było warto. To konkretne osoby, które dla nas przestały być anonimowe. Połączyła nas z nimi wyjątkowa więź. Ania i Romek, zawsze pomocni, piękni w swej szczerości i wzajemnej miłości. Gosia i Wojtek, Marta i Michał, Grześ i Ola, Asia i Krzysiek. Nie sposób wymienić wszystkich. Te relacje mają dla nas konkretne twarze, imiona, historię spotkań i rozmów na tematy zarówno głębokie i ważne: o wierze, duchowych wzlotach i upadkach, oraz na tematy zupełnie przyziemne. Ale nie byłoby to możliwe, gdyby nie codzienna wspólna modlitwa, wspólne zbliżanie się do Boga, który nas w sobie zjednoczył. Nasze małżeństwo, czujemy to mocno, również nabrało innych kolorów. Odpoczęliśmy zarówno fizycznie jak i psychicznie. Stały rytm dnia, dzieci zaopiekowane, nie trzeba myśleć co robić, bo wszystko jest zaplanowane: modlitwa, msza, posiłki, spotkania, popołudniowy czas wolny dla rodziny i dodatkowe wieczorne atrakcje. Piękna plaża na wyciągnięcie ręki. Nie można się było nudzić. Za rok pewnie znowu gdzieś pojedziemy całą rodziną na rekolekcje. W sumie nie mamy wyjścia. Dzieci nie wyobrażają sobie, aby mogło być inaczej.
Ewa i Remigiusz Wałejko

kilka zdjęć

„Nie wyście mnie wybrali ale ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to,
abyście szli i owoc przynosili i by owoc w was trwał”

Oaza Rekolekcyjna Animatorów Rodzin II stopnia Mrzeżyno 07 – 11 sierpnia 2019.
Tym razem pogoda dopisała. Nasz 2,5 latek jak było do przewidzenia histeryzował przy każdym wyjściu z diakonią wychowawczą. Wieczorami dzieci padały ze zmęczenia jak małe muszki, a z każdym porankiem coraz dłużej spały. Jednak.. byliśmy tam razem, bez konkretnych oczekiwań czy nadziei, po prostu otwarci na Boże prowadzenie, razem i to już było piękne.
Na każdych rekolekcjach Pan Bóg daje Ducha Świętego sercom, które Go przyjmą. Tym razem nie było niespodziewanych, duchowych uniesień czy innych wewnętrznych walk duszy.
I właśnie tak miało być. Spotkaliśmy ludzi, których Duch Święty niósł tak, jak powiew wiatru delikatnie unosi pył z ziemi. Nie wiemy jednak czy sami świadomi byli tego wielkiego dzieła. Naszym oczom i uszom dane było zobaczyć i usłyszeć serca ludzi zatroskanych o dzieło ojca Franciszka Blachnickiego.. czujnie obserwujących i z dbałością duszy szukających rozwiązań dla swoich kręgów. Wybrani przez Boga, stali się autentycznym darem dla żywej wspólnoty Ruchu Światło-Życie. Dlaczego autentycznym.. bo prawdziwym, ze wszystkimi swoimi słabościami i cierpieniami, oczekiwaniami i rozczarowaniami.. unoszeni łaską daru z siebie dla innych.
Nie szukałam wspólnoty kiedy miałam lat 15. Ale Pan Bóg poprowadził tak, że się w niej znalazłam zarówno ja i mój mąż. Poznaliśmy się w oazie młodzieżowej. Pan Bóg formował nasze dusze, posyłał cudownych animatorów, czerpaliśmy, czerpaliśmy, braliśmy… aż nasze serca przepełnione po brzegi Bożą miłością zaczęły się nią dzielić z innymi. Służyliśmy jak długo się dało a potem.. przerwa.. ale wypełniona marzeniem o Domowym Kościele. Kiedy „sen się ziścił” byliśmy otwarci by służyć. Ale.. już nie byliśmy jedno lecz dwoje.. i Ci dwoje musiało zawalczyć o miłość i jedność by razem tworzyć całość, a formacja Domowego Kościoła bogata w Bożą mądrość stała się wielkim darem i niejednokrotnie ratunkiem.
ORAR II st. stał się jakby portem, do którego dopłynęliśmy po zapas by móc płynąć dalej, a statek, którym płyniemy niejako naszym domem. I właśnie to uczynił nam Duch Święty na tych rekolekcjach.. przypomniał nam, że Ruch Światło-Życie jest naszym domem.. w którym jesteśmy razem, razem dla siebie nawzajem. Pan Bóg zna czas i miejsce, posyła tam gdzie chce posłać i wtedy kiedy On chce. Uzdalnia, umacnia i wyposaża we wszystko co jest potrzebne aby objawić swoją chwałę. Jesteśmy wdzięczni za ogromną łaskę, jaką są rekolekcje Domowego Kościoła.
I wierzymy, że nasze otwarte dłonie w swoim czasie staną się narzędziem Tego, który wybiera, powołuje i posyła, po dwóch.

Adriana i Grzegorz
archidiecezja szczecińsko-kamieńska