Archiwum kategorii Ukryte

Wielkopostny Dzień Wspólnoty rejonu Niebuszewo 11.03.2023 r.

Dobrze, że są takie dni w roku, gdy zatrzymujemy się na chwilę. Każdego dnia wykonujemy czynności, które uważamy, że należy, trzeba, musimy, albo powinniśmy wykonać. Patrzymy w ten sposób na nasze obowiązki stanu, obowiązki wynikające ze stanowiska pracy, z dobrego wychowania, jak również posługi, które pełnimy w Ruchu. Sobotnie spotkanie stworzyło okazję do refleksji nad tym na ile muszę, a na ile chcę żyć i działać z nadzieją przyjmując każdy trud dnia codziennego.

W pierwszej kolejności posłuchaliśmy konferencji ks. Daniela, podczas której wskazał etapy dojrzewania w wierze. Opowiedział on jak życie Słowem Bożym prowadzi do modlitwy, która staje się naszym oddechem. Dalej jak modlitwa prowadzi nas do przemiany, która rodzi potrzebę życia w wierze, życia sakramentami. Tym samym nasze życie staje się świadectwem dla innych, a w nas utwierdza się przekonanie, że jesteśmy dziećmi Króla, zaś „królować znaczy służyć”. Mocne było porównanie ogrodnika, który oczyszcza ogród z chwastów, ale nic na nim nie sadzi do naszego życia sakramentami i nie korzystania z darów Ducha Świętego. Na drodze formacji mamy odkryć nasze zdolności, aby służyć wspólnocie.

Podczas spotkań w grupach dzieliliśmy się tym, że słuchając innych dostrzegamy różne potrzeby człowieka. Obecność w grupie daje zaplecze, wsparcie w trudnych chwilach. Uczymy się otwartości na innych, wzmacniamy swoją wiarę przebywając razem i dzieląc się swoimi doświadczeniami. W modlitwie, oddając dzień Bogu, łatwiej udźwignąć sytuacje, które mają miejsce. Bóg nas prowadzi. Ważne, aby być z Nim i słuchać Jego natchnień. Przy podjęciu posługi dostajemy światło, które nas uzdalnia. Nie tyle poznajemy swoje uzdolnienia, co zostajemy uzdolnieni. Mówiliśmy również o tym, jak uczestnictwo w rekolekcjach wpłynęło na nasze służenie np. jako ministrant, lektor, czy wstąpienie do KWC. Zauważyliśmy, że np. służenie przy ołtarzu rodzi potrzebę poszerzania wiedzy, które może mieć miejsce w formacji diakonijnej (np. diakonii liturgicznej). Modlitwa za siebie wzajemnie, która w sposób naturalny towarzyszy nam w kręgach, jest również formą służenia, którą możemy dzielić się w diakonii modlitwy.

Adoracja Najświętszego Sakramentu i Namiot Spotkania również skłaniało nas do odkrywania, że „Kto dotrze do pełni Prawa, Prawa wolności, i w nim wytrwa, stając się nie słuchaczem, który zapomina, lecz wykonawcą czynu, ten będzie błogosławiony w swoim działaniu.” (Jk 1, 25). Eucharystia umocniła nas na drodze odkrywania swoich uzdolnień, zaś agapa (obfita w pyszne sałatki) była optymistycznym zakończeniem dnia wspólnoty.

Za Eucharystię, spowiedź świętą, wszystkie modlitwy, spotkania, rozmowy w czasie WDW Chwała Panu!

„Kościół jako wspólnota charyzmatów i służb”
Wielkopostny Dzień Wspólnoty Domowego Kościoła Rejonu Szczecin-Śródmieście

W sobotę 4 marca 2023 roku spotkaliśmy się aby wspólnie modlić się, dzielić się swoim świadectwem oraz pogłębiać rozumienie ważnego aspektu „Życia w świetle” – służby.

Spotkanie rozpoczęło się od konferencji ks. Tomasza Porzyckiego. W przebogatej w treści konferencji najbardziej zapadło mi w serce pytanie: „Czy ja rzeczywiście pragnę?”

Po pierwsze chodzi o pragnienie służenia innym. Naturalnym jest, że bycie obdarowanym, powinno budzić pragnienie by się tym dzielić. A każdy z nas dostał od Pana Boga jakieś zdolności, charyzmaty. Czy chcę dać coś z siebie, ofiarować coś, co posiadam, coś co mnie nie przerasta?

Po drugie, chodzi o pragnienie zaufania Bogu. Nie powinniśmy bać się zadania, jeśli Bóg nam je daje, bo Bóg będzie błogosławił. Niebezpieczne jest podejmowanie zadań bez zaufania Panu Bogu, takie kiedy sami chcemy dać radę, tylko swoimi siłami. Tutaj wspólnota Domowego Kościoła pomaga nam, dając zobowiązania, które kierują naszą uwagę ku szukaniu Bożej mądrości a nie ludzkiej, są pomocą w układaniu życia w świetle Bożym.

Wreszcie po trzecie, chodzi o pragnienie szukania w sobie pragnienia służby. Wszyscy otrzymaliśmy oprócz danej na Chrzcie Świętym łaski uświęcającej, także łaskę posyłającą, daną podczas Bierzmowania. Łaska posyłająca jest pomocą od Boga, byśmy umieli dzielić się tym, co otrzymaliśmy. Istotne jest by ta łaska była stale rozbudzana, ożywiana. Domowy Kościół daje nam rekolekcje w celu rozbudzania tej łaski.

Jeśli Jezusa „pragnę” (pragnienie wypełnienia do końca woli Ojca) łączy się z moim „pragnę” (pragnienie poświęcenia się, zmobilizowania, zaangażowania), to jest to bardzo życiodajne. Pan nas posyła, a my musimy stale w sobie rozbudzać to pragnienie służby.

Po konferencji nastąpił czas świadectw. Mogliśmy usłyszeć o tym, że podjęcie posługi pary rejonowej początkowo wywoływało obawę, lecz potem dało piękne owoce, ogromne ubogacenie. Wysłuchaliśmy też piękne świadectwo bycia wspomaganym przez Pana Boga w pełnieniu służby, gdy po ludzku zadanie zaczyna przerastać możliwości. Trzeba dawać z siebie wszystko i jednocześnie prosić Boga o pomoc z pokorną świadomością, że samemu nie da rady zrobić wszystkiego choćby człowiek bardzo się starał. Inna osoba zwróciła uwagę, by w podejmowaniu służby nie zasłaniać Pana Boga swoimi darami i zapewniała, że kiedy pozwoli się Bogu działać, czyniąc z siebie Jego narzędzie, to stokroć więcej otrzymuje się. Usłyszeliśmy też świadectwo służenia na zewnątrz, poza wspólnotą poprzez bycie misjonarzem. Nie jest łatwo być świadkiem Pana Jezusa w codzienności, lecz można służyć na wzór Jezusa: pokornie, nie narzucając się, i z przekonaniem, że służba nie poniża.

Kolejnym punktem programu była praca w grupach. Podczas niej przyjrzeliśmy się szczególnie temu jak formacja w Domowym Kościele wpływa na naszą gotowość do służby.

Główną myślą było stwierdzenie, że doświadczenie łaski, obdarowania, bogactwa powoduje, że nie możemy zatrzymać tego tylko dla siebie, oraz że przychodzi taki czas, gdy pojawia się pragnienie by dać coś z siebie, a nie tylko brać. Skoro ktoś nam pomagał formować się we wspólnocie, to trzeba teraz innym pomóc wzrastać. Kto da szansę rozwijać się nowym członkom DK, jeśli my im nie usłużymy? Może się czasem pojawić myśl: „Dlaczego my? Są inni, bardziej doświadczeni”. Jednak Pan Bóg ma plan i warto Mu zaufać. Ci, którzy doświadczyli takiej sytuacji, zapewniali, że dostali więcej, gdy pomimo obaw zaufali Bogu i zgodzili się podjąć posługę.

Wiele osób świadczyło o tym, że posługa powoduje rozwój, że nawet jeśli jest niedoskonała to doświadcza się jej owoców, bo Pan Bóg obdarza tych, którzy służą. Ze służbą jest analogicznie jak w przypadku dzieci, które początkowo tylko biorą od rodziców, a potem naturalnie zaczynają też dawać. Bez przejścia na ten kolejny etap, nie mogłyby się rozwijać. Jest to oznaka pewnej dojrzałości. Jeśli chcemy się rozwijać, wzrastać, musimy dawać.

Przynależność do Domowego Kościoła mobilizuje aby dawać, a przez to powoduje, że sami otrzymujemy. Służba we wspólnocie łączy się z rozwojem i jedno napędza drugie: podjęcie jakiejś posługi mobilizuje do dalszej formacji, a osiągnięcie kolejnego stopnia formacji, uzdalnia do podejmowania kolejnych posług, które znowu mobilizują do wzrastania. Jednocześnie Pan Bóg powołując do danej posługi obdarza potrzebnymi darami, a człowiek umocniony łaską Bożą, może dawać innym więcej i to znowu go rozwija. Każde podjęcie odpowiedzialności powoduje wewnętrzny rozwój. Padło określenie, że ten wewnętrzny rozwój to największy skarb wynikający ze służby. Niektórzy świadczyli o tym, że widzą jak te kolejne podejmowane posługi zmieniają ich. Widzą, że w porównaniu do ludzi spoza wspólnoty mają większą umiejętność pokonania lęku przed podejmowaniem nowych wyzwań. DK daje swoim członkom sposobność doświadczenia, jak Pan Bóg pomaga uporać się z zadaniem, które wyznacza człowiekowi, oraz doświadczenia jak wiele sami zyskują, podejmując służbę. Kiedy człowiek zasmakuje, że posługa to nie tylko trud, to łatwiej jest mu podejmować kolejne posługi, także poza wspólnotą. Formacja DK właśnie do tego wychowuje, by wyjść dalej do świata. Jeden z braci ujął to w słowach: „Formacja Domowego Kościoła i moje życie zespalają się, coraz bardziej się łączą i to nie zamyka mnie, ale zachęca do działania.”

Po pracy w grupach i krótkiej przerwie kawowej, przyszedł czas na spotkanie z Panem Jezusem w Najświętszym Sakramencie. W obecności Pana rozważaliśmy fragment Pisma Świętego, który zapraszał do tego, by nie być tylko biernym słuchaczem, lecz wprowadzać słowo w czyn.

Następnie udaliśmy się na Eucharystię. Tego dnia w liturgii Kościoła wspominany był św. Książę Kazimierz. W homilii ksiądz Tomasz przybliżył nam postać świętego, a także nawiązując do czytań, zachęcał aby w ślad za św. Pawłem nie myśleć o tym, że się już wiele osiągnęło, wiele poświęciło, dużo się służyło, bo to wszystko jest niczym przy tym, co Bóg szykuje dla nas, do czego chce nas powołać. A w odpowiedzi na to Boże powołanie, w podejmowaniu służby, mamy działać tak by radość Jezusa była większa. Gdy taką intencję będziemy mieć w sercu, to nasza radość też będzie większa.

Dopełnieniem tych wielu pięknych słów na temat służby, które mogliśmy usłyszeć od księdza Tomasza oraz ze świadectw członków Domowego Kościoła, była autentyczna służba osób, które zaangażowały się w przygotowanie tego spotkania. Bez nich zaangażowania to spotkanie nie mogłoby się odbyć. Wielu poświęciło swój czas odpoczynku, zasłużonego po całym tygodniu pracy. Pięknym świadectwem była postawa pary rejonowej: Ani, która tego dnia służyła swojemu tacie, opiekując się nim po operacji, oraz Macieja, który bez swej małżonki, sam poprowadził to spotkanie. Służył ksiądz Tomasz, nie tylko w zadaniach typowych dla kapłana, ale służył pokornie na wzór Pana Jezusa, także w przyziemnych sprawach gospodarczych. Nie sposób wymienić wszystkich osób, służących tego dnia, każda z nich miała swój udział w tym wydarzeniu, czy to przez posługę w rozmaitych diakoniach, czy też przez swoją obecność i świadectwo, a także przez przygotowanie wspaniałych wypieków i sałatek.

Na koniec i ja cieszę się, że mogłam usłużyć każdemu czytającemu ten tekst, tym, że go napisałam najlepiej jak potrafiłam. Jeśli dzięki temu radość Pana Jezusa jest większa, to warto było.

Niech każda nasza codzienna drobna służba przynosi radość Panu! Bądź Panie pochwalony, że nas wybierasz, powołujesz i uzdalniasz do posługi!

Anita

Wielkopostny Dzień Wspólnoty to zawsze dobry czas na zatrzymanie się i przyjrzenie się swojej drodze, postawie, a także spojrzenie w przyszłość.

Tegoroczny temat – Życie w świetle, za którym idzie świadectwo i dojrzewanie do służby w Ruchu prowokuje sam do rachunku sumienia i spojrzenia w głąb siebie.

Podczas naszego spotkania padło wiele słów, które bardzo mi utkwiły w pamięci i wciąż we mnie pracują.

Przede wszystkim jesteśmy sobie równi, równi prowadzą równych, więc pomimo podziału na posługi i odpowiedzialności, to wszyscy w równym stopniu jesteśmy odpowiedzialni za nasze spotkania w kręgach, rejonach, diecezjach. Nie powinniśmy zrzucać wszystkiego na odpowiedzialnych i czekać aż nas poproszą, zachęca, wyznaczą, ale może czasami ich ubiec, wyprzedzić, zaproponować swoją pomoc. Posługujący są nam potrzebni tylko ze względów logistyczno- komunikacyjnych aby łatwiej było przekazywać informacje. Nie ma znaczenia, czy pełnimy w danym momencie jakąś funkcję, wszyscy jesteśmy w równym stopniu odpowiedzialni i powinniśmy być chętni do angażowania się w życie wspólnoty. Wtedy ma to sens i wtedy jesteśmy prawdziwą wspólnotą Kościoła Domowego.

Kolejny raz Duch Święty przypomniał mi, że mamy żyć Słowem a nie tylko słuchać – „Wprowadzajcie zaś słowo w czyn, a nie bądźcie tylko słuchaczami oszukującymi samych siebie”. JK 1,22

Podczas spotkania odkryłam również, że życie Słowem Bożym oraz służba, którą pełnimy wobec siebie we wspólnocie w naturalny sposób przeniosła się na nasze codzienne życie w domu, w pracy, wśród znajomych. Na pytanie czy niesiemy pomoc, pierwsza myśl która się pojawiła, to my nie mamy na to czasu, wszystko robimy w biegu. Dopiero po krótkiej rozmowie dostrzegliśmy wszyscy że nawet tego nie zauważamy jak często niesiemy bezinteresowną pomoc innym świadcząc tym samym o miłości Bożej. Nie dostrzegamy tego, bo jest to dla nas tak naturalne i zwyczajne. Potrzeba nam chwili rozmowy aby odkryć jak wiele tej pomocy i naszego świadectwa wypływa w środowisko w którym przebywamy. To też jest znak czasu, tego jak szybko żyjemy i jak wiele się wokół nas dzieje.

Pan Bóg pokazał też, że często sama nie potrafię prosić. Dawać potrafię, ale poprosić jest mi o wiele trudniej. A przecież POMOC -to iść PO – MOC – prosić o wzmocnienie. Umiejętność zwrócenia się o pomoc nie jest niczym poniżającym wręcz przeciwnie, jest oznaką pokory . W pokorze stajemy przed Panem, aby prosić Go o wiele łask potrzebnych nam i innym. Jeśli będziemy pełni mocy, będziemy silni aby nieść tę pomoc innym.

Bardzo mi się podobało zdanie które usłyszałam, że każde wykonane zadanie – służba na rzecz innych daje nam zapał do podejmowania kolejnych wyzwań. I coś w tym jest, bo Pan Bóg nie powołuje uzdolnionych, ale uzdalnia powołanych i daje im moc i siłę do działania.

Dziękuję Bogu za ten czas, za słowa które budzą do życia , pełnego życia Słowem Bożym.

Aneta

W sobotę 04.03.2023 r. w parafii p/w Św. Jan Bosko w Szczecinie odbył się Wielkopostny Dzień Wspólnoty DK Rejonu Pogodno. Ok. godziny 14.00 zebraliśmy się w auli szkół salezjańskich, gdzie nastąpiło zawiązanie wspólnoty. Wtedy też dowiedzieliśmy się, że na zaproszenie pary rejonowej Jagody i Tomka Lencewicz przybyła para diecezjalna Agnieszka i Przemek Gazińscy, aby razem z naszą wspólnotą przeżyć ten czas.

Następnie moderator rejonu Pogodno ksiądz Robert Mrozowski wygłosił konferencję na temat „Życie w świetle”.

Na początku wskazał kilka zagrożeń, które możemy napotkać będąc członkami ruchu DK. Paradoksalnie będąc „bliżej” Kościoła możemy łatwo popaść w marazm i samozadowolenie. Może okazać się, że będąc długoletnimi członkami jakiejś formacji religijnej np. DK, będziemy daleko od Pana Boga. Aby tego uniknąć należy swoje relacje z Bogiem rozwijać i nie ulegać stagnacji. Nie żyjemy w świetle, jeżeli dochodzimy do wniosku, że większość rzeczy już wiemy i jesteśmy w ruchu z przyzwyczajenia i dla własnej wygody. Dni skupienia mają nam właśnie uświadomić na jakim etapie rozwoju duchowego jesteśmy i czy czasem nie oddalamy się od tego światła, którym jest Jezus Chrystus. Aby znaleźć się i przebywać w tym świetle musimy przede wszystkim wyrwać się z naszej strefy komfortu jak Noe, Abraham czy Mojżesz. Nasze życie wciąż musi stawać się nowe, ponieważ bycie w DK, czy w ogóle w Kościele ma nas rozwijać i w konsekwencji prowadzić do postawy służby innym (oczywiście nie możemy zapominać cały czas o tym, że nie może to się odbywać ze szkodą dla naszego rozwoju). Służba ma być efektem naszych osobistych relacji z Panem Bogiem. Coroczny Wielki Post ma nam właśnie pomóc uświadomić sobie, czy od poprzedniego zrobiliśmy krok w przód, czy nadal jesteśmy w tym samym miejscu. Te same prawdy dotyczą również całych wspólnot (kręgów, ruchu). One też muszą się rozwijać budując swoje relacje na bazie szczerości. Nie możemy być w kręgach tylko dlatego, że dobrze się w nich czujemy. Nie możemy zagadywać jedni drugich, ale każdy musi dostać w nich swoją przestrzeń do wypowiedzi. Ta szczerość i otwartość ma w konsekwencji doprowadzić nas do wyjścia na zewnątrz, czyli dawania świadectwa innym. Życie w świetle uzdalnia nas do podejmowania właściwych decyzji. Musimy prosić Pana Boga, aby pozwalał nam podejmować właściwe decyzje oraz odnajdywać Go w konkretnych momentach naszego życia, w codzienności.

Po konferencji usłyszeliśmy świadectwo Renaty i Łukasza Olichwer, pełniących wcześniej posługę pary animatorskiej, pilotującej i rejonowej. Opowiedzieli nam o radościach, korzyściach, ale i trudnościach jakie przeżyli podczas pełnienia tych funkcji. Szczególnie zwrócili uwagę na modlitwę, bez której nie mogliby działać, oraz na otwartość na Boże wezwanie, ponieważ Pan Bóg nie powołuje uzdolnionych, tylko uzdalnia powołanych.

Kolejnym punktem naszego dnia skupienia było spotkanie w grupach, gdzie próbowaliśmy odpowiedzieć sobie na kilka pytań związanych z życiem opromienionym blaskiem Jezusa Chrystusa. Czy podczas rozmowy z Bogiem słuchamy i słyszymy Jego odpowiedź? W jaki sposób uczestnictwo w DK pomaga nam stawać się bardziej pomocnymi dla innych i jaki wpływ na to mają rekolekcje? Czy zdaję sobie sprawę, że przyszłość innych, Kościoła i świata zależy od działań poszczególnych ludzi, w tym od nas? Jak mówiła Matka Teresa z Kalkuty, „aby świat stał się dużo lepszy, wystarczy aby każdy z nas stał się trochę lepszy”.

Po spotkaniach w kręgach udaliśmy się do kościoła na adorację Najświętszego Sakramentu. Był to czas na osobiste spotkanie z Panem Bogiem, ale i na spokojne przemyślenie tego, co wcześniej usłyszeliśmy. Po adoracji uczestniczyliśmy we Mszy Św., która jest centrum życia każdego wierzącego, która uzdalnia i daje siły do realizacji postawionych przed nami zadań. Ksiądz Robert w homilii zwrócił uwagę na rolę Wielkiego Postu, który jest czasem łaski Bożej przepływającej przez nasze życie, żebyśmy mogli spotkać drugiego człowieka. Słowo na Wielki Post to „wyjdź”. Bóg zaprasza nas do wyjścia z dobrego, aby zobaczyć coś więcej. Żeby to się stało trzeba prosić Pana Boga o światło.

Wielkopostny Dzień Skupienia w naszym rejonie zakończyła agapa, na której już w mniej oficjalnej atmosferze mieliśmy okazję spotkać się z siostrami i braćmi oraz wymienić się swoimi spostrzeżeniami i przeżyciami.

Musimy przyznać, że było to dość intensywne, ale twórcze i bardzo pouczające spotkanie, za które Bogu niech będą dzięki.

Małgosia i Sławek Olędzcy